Zaburzenie osobowości borderline

Zaburzenie osobowości borderline

Borderline, z języka angielskiego, znaczy linia graniczna. W słowniku psychologii to słowo ma swoją osobną definicję i opisuje chorobę dwubiegunową. Tą, najprościej można opisać, jako popadanie w jednej skrajności w drugą. Choroba dwubiegunowa może rozwijać się przez całe życie, nie objawiać się przez pewien czas, by w końcu zdominować całe nasze życie i podporządkować je częstym, radykalnym zmianom osobowości i nastrojów. Osoba z syndromem borderline ma problemy osobowościowe. Cechami obrazującymi tą chorobę są tendencje autodestrukcyjne, niestabilne i groźne huśtawki nastrojów, strach przed odrzuceniem. Huśtawka nastrojów w niczym nie przypomina dziennego wahania emocji – tutaj odznacza się wpadaniem w stany euforyczne tuż po przebyciu długiej depresji. Osobom chorym bardzo trudno jest zawiązać zdrowe relacje interpersonalne i seksualne, są to wyraźnie osobowości dysfunkcyjne. Przyjaźnie potrafią być jedynie płytkie, a osoba z syndromem borderline traktuje partnerów seksualnych instrumentalnie. Wynika to przede wszystkim z faktu, że chory ma niejasny i zaburzony obraz samego siebie, oraz problem z poczuciem się osobą pełnowartościową i przydatną w społeczeństwie. Osoby z zaburzeniem wykazują zachowania autodestrukcyjne i często szafują życiem, by osiągnąć jakieś wyidealizowane, wielkie emocje. Dlatego ich życie seksualne jest często bogate w ekstremalne doświadczenia, na koncie znajdują się także próby samobójcze lub samookaleczenia.

[Głosów:1    Średnia:3/5]