Czy jesteśmy normalni
W ludzkich kłótniach czy nieporozumieniach często pojawia się argument, jaka to druga strona jest nienormalna czy wręcz psychiczna. Takie zarzuty stawia się ludziom, gdy chce się podkreślić ich odstające zachowanie. Często trudno jednak jednoznacznie ocenić, co jest normą, a co anomalią. W kwestiach zdrowia fizycznego jest prościej, ponieważ na podstawie badań da się określić zmiany w sposobie funkcjonowania poszczególnych komórek czy narządów. Ze zdrowiem umysłu jest trochę ciężej. Można co prawda wskazać na choroby mózgu czy układu nerwowego, ale nie zawsze to one są podstawą niecodziennego myślenia czy postępowania. Wynikają one bowiem tak ze struktury organizmu czy genów, jak również z uwarunkowań chociażby kulturowych. To, co w jednym kręgu uznawane jest za coś oczywistego, w innym przyczynia się do kłopotów, a czasami prowadzi na margines społeczny. Nie ma jednej miary dla wszystkich ludzi. Tym bardziej, że lekarze są zgodni, iż brak zdefiniowanej jednostki chorobowej wcale nie musi przekładać się na bycie zdrowym psychicznie. Kto jest normalny? Na to pytanie stara się odpowiedzieć władza i świat medycyny. Przedstawiciele pierwszej tworzą prawo, regulujące to co dopuszczalne, ale ono także się zmienia. Lekarze z kolei prowadzą badania w celu określenia tak zwanych norm dla różnych aspektów zdrowotnych. Ich poglądy także się jednak zmieniają. To, co dzisiaj jest normą, jutro już wcale nie musi takie być.
