Choroba dwubiegunowa i borderline

Choroba dwubiegunowa i borderline

Osoba z syndromem borderline przez całe życie boryka się z uczuciem pustki, które nie sposób zaspokoić. Podejmowane próby bywają radykalne, a często bardzo niebezpieczne. Takie osoby mają skłonność do przemocy i wpadania w konflikty lub awantury, nie rzadko biorą narkotyki i prowadzą intensywne życie seksualne, traktując swoich partnerów czysto instrumentalnie. Przekroczenie granicy w żaden sposób nie jest dla nich możliwe, dlatego często towarzyszą im próby samobójcze i przypadki samookaleczeń. Takie epizody potrafią chorego wprowadzić w głęboką depresję, a chory odsuwa się od bliskich i rezygnuje z wszelkich kontaktów interpersonalnych, jednocześnie mając słabe poczucie własnej wartości. Napadom choroby dwubiegunowej często towarzyszą manie i fobie, różnego rodzaju lęki i paranoje. Choroby dwubiegunowej nie da się całkowicie wyleczyć, można jedynie jej zapobiegać i leczyć symptomy. Najlepszą metodą na leczenie jest terapia z psychologiem, polegająca na serii szczerych rozmów i długofalowej opiece. Osoby chore jednak mają problemy z zaufaniem terapeucie, dlatego w większości przypadków współpraca z terapeutą jest wysoce utrudniona, a często niemożliwa. Wielu pacjentów rezygnuje lub przerywa terapię, z powodów braku zaufania lub z ukrywanego napadu choroby (to może być na przykład krótki epizod względnego szczęścia, gdzie chory popada w euforyczną skrajność i działa na najwyższych obrotach).

[Głosów:1    Średnia:5/5]